Mądrość jesienna

Kazimierz Wierzyński

Mądrość jesienna

Lato ma smak zieleni, jest kwaśne jak szczaw,

I nie zna tej zadumy, co mglące się rżyska,

Gorzką urodę kory i sok zwiędłych traw

Dopiero jesień późna z ziemi wyciska.

Modrzewiom opuszczony starzeje się wąs

A pątniki jarmarczne, wędrowne obłoki,

Czerwoną bukowinę malują na brąz

I na żółtych jesionach cień strzępią wysoki.

Jeszcze bladziutka sepia wypyli się z brzóz

I jeszcze cierpki zapach wywieje się z liści

A zachód stanie ścianą, łuną będzie rósł

I błyskał coraz stromiej i coraz ogniściej.

Aż wylęgną się wiatry, aż zbiegną się psy

I śród nocy, pod oknem zawyją boleśnie -

Gorzkie szczęście zadumy, późna jesień, mgły,

Smutna mądrość, co zawsze przychodzi za wcześnie.